วันแรกที่เปิดเทอม
สิ่งที่คิดไว้ก่อนเปิดเรียนคือเด็กๆจะร้องไห้
วิ่งกลับบ้าน ไม่เข้าห้องเรียน
แต่พอเปิดเรียนวันแรกกับไม่ใช่อย่างที่คิดไว้เด็กๆมีน้อยคนที่ร้องไห้ พาไปไหนพาทำอะไรก็ทำ
มีแค่น้องคนหนึ่งที่ไม่ยอมเข้าห้องเรียนแต่ไปนั่งร้องไห้อยู่ด้านหลังตึก เด็กในห้องก็ร่วมกิจกรรมต่างๆได้ดีสามารถช่วยช่วยเหลือตัวเองได้
จะมีก็ส่วนน้อยที่ยังติดกระดุมเสื้อยังไม่ได้
สิ่งที่น่าประทับใจก็จะเป็นกรณีของน้อง
อิ่มบุญ ที่ในตอนแรกห่วงน้องมาก กว่าน้องไม่เข้าห้อง กลัวน้องไม่อยู่นิ่ง
แต่พอเอาเข้าจริงๆน้องอยู่ในห้อง อยู่ข้างๆครูนิ่ม
แม้จะมีลุกเดินบ้างแต่ก็จะกลับมาตามเสียงเรียกของครูเสมอ น้องสามารถช่วยเหลือตัวเองได้ดีมาก
ใส่เสื้อผ้า แต่งตัวได้เอง เก็บของไว้ในล็อคของตัวเองได้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
ตอนอาบน้ำที่น้องต้องถอดแว่นตาออก ครูก็แค่เดินตามไปส่งน้อง น้องก็เดินไปเอาแก้วกับแปรงของตัวเองได้ถูกที่โดยที่ครูไม่ต้องเอามาให้
วันที่สองที่เปิดเทอม
วันนี้ต่างจากวันแรกมาก
เด็กๆร้องไห้กันหลายคน ตอนที่ผู้ปกครองกำลังจะกลับ ตอนเด็กเดินไปเข้าแถวหน้าเสาธง
คุณครูก็ถามหาน้องใบพลูว่าไปไหนเราก็ได้วิ่งกลับมาดูที่ตึก
เสียงน้องร้องไห้ดังมากเมื่อเข้าไปคุยด้วยก็ยิ่งร้องจึงได้ถามน้องว่า “ถ้าหนูกลับบ้านแล้วคุณแม่ถามว่าวันนี้ครูพาทำอะไรบ้างหนูจะเล่าอะไรให้แม่ฟังถ้าหนูมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้”
น้องก็นิ่งฟังเหมือนคิดตามแต่พอชวนไปหาเพื่อนที่หน้าเสาธงน้องก็กลับมาร้องไห้อีก
จึงได้ปล่อยให้น้องนั่งร้องไห้แล้วเราเดินไปที่อื่น ซักพักน้องแอบมาดูที่หน้าต่างจึงได้ชวนน้องไปให้อาหารไก่ที่หน้าตึกน้องจึงยอมไป
แล้วก็เอาข้าวสารจะไปไห้พี่หมูที่ได้ไปเจอเมื่อวันแรก
แต่ที่อดขำไม่ได้เลยคือเมื่อน้องมาทำกิจกรรมร่วมกับเพื่อนที่หน้าตึกอนุบาลแล้วมีเพื่อนอีก
2 คนที่เดินไปมา แล้วร้องไห้หาแม่ น้องกลับถามเพื่อนว่า “ร้องทำไม ไม่ต้องร้อง เห็นมั้ยใบพลูยังไม่เห็นร้องเลย” เราก็ได้คิดว่าแล้วคนที่ร้องไห้ลั่นตึก ไม่ยอมไปเข้าแถวหน้าเสาธงคือใคร
วันเปิดเทอมวันแรกของหนู
กิจกรรมจิตศึกษา ครั้งแรกที่ได้มอบพลังความรักให้แก่น้องๆอนุบาล 1
วันแรกของการปรับตัวของน้องๆสามารถเล่นกับเพื่อนๆพี่ๆได้ดี
ความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ตอบลบดีมากค่ะ
ตอบลบ